امشب مهتاب ابرماه نام گرفته، زیباتر از همیشه به سقف آسمان چسبیده. یک ماه گلی رنگ درشت. حتما ماه، رنگش را از شکوفه های درختان هلو، توی روستاهای کندوان گرفته که انقدر خوش آب و رنگ به نظر میرسد ، حتما بوی آنهمه یاس مستش کرده که اینطور رنگ به صورت گردش دویده که یادش رفته توی اردیبهشت ماه هم باید ماسک بزند تا از کرونا در امان باشد. شاید آنقدر زیبایی طبیعت و سرسبزی البرز، حواسش را پرت کرده که آدم های این پایین را نمی بیند. که چطور با سر و شکلی عجیب، پیچیده در دستکش های لاستیکی و ماسک های رنگی این طرف و آن طرف می‌روند. چطور دست بچه هایشان را کیپ کیپ می‌گیرند که به چیزی مالیده نشود.
فقط خوبی ماه در این است که از پشت پنجره همه دیده می‌شود. از روی هر ایوانی و پشت بامی، برای دیدنش نمی‌خواهد بلیط بخری، ماه به روی همه از پیر و جوان لبخند می‌زند،
تا اینجای مطلب را اردیبهشت سال پیش نوشته بودم اما بقیه متن به حال و هوای این روزها شبیه نبود، پارسال همین موقع کوه ها سبز از بارندگی بودند و دلمان شور آتش سوزی های علف های خشک بعدش را می‌زد که همانطور هم شد، اینکه می گویند سال به سال دریغ از پارسال طبق این نوشته پارساله درست به نظر میرسد ولی خب توی نوشته قبلی اطراف دماوند زلزله هم داشتیم که شکر خدا زمین امسال محکم تر از پارسال است. توی خبر آمده بود در قطب یک تکه از یخچال به بزرگی کرج کنده شده حوالی ما نیست ولی مطمئنا پرش به ما هم می‌گیرد مگر یک کره زمین بیشتر داریم چه اینجا قدرش را ندانیم چه آن سر دنیا مگر فرقی هم دارد؟ اگر سال دیگر هم ابر ماه داشتیم با امسال مقایسه میکنیم ببینیم اوضاع چه فرقی کرده انشالله تا سال دیگر یک تکه از آن یخ بزرگ توی لیوان دارد شربت مان را خنک می‌کند. خدا را چه دیدی
#معصومه_ابوالحسنی #ابرماه #پارسال #اردیبهشت #یخچال
